Πόνος ωμικής ζώνης, Ενοχλήσεις ωμικής ζώνης

ICD-10: Μ79.6Β Μ25.5 (αρθραλγία) | Μ75.4 (σύνδρομο πρόσκρουσης ώμου)

Η διαχείριση των παθήσεων με τις ακόλουθες διαγνώσεις στην ΙΠ Ιατρική Πρακτική αναπτύσσσεται στο αντίστοιχο υποκεφάλαιο του παρόντος κεφαλαίου:

Οστεοαρθρίτιδα ακρωμιοκλειδικής, εξάρθρημα ώμου, ρήξη δικεφάλου, τενοντίτιδα δικεφάλου, αυχενοβραχιοναλγία, παγωμένος ώμος, σύνδρομο πρόσκρουσης ώμου, περιτενοντίτιδα αποτιτανωμένη, αυχεναλγία, ρευματική πολυμυαλγία, ρήξη υπερακανθίου, τενοντίτιδα υπερακανθίου. 

 

Αιτία

Πιθανές αιτίες είναι:

Συμπτώματα του Μυοτενόντιου πετάλου (Συμπτώματα περίσφιγξης/ πρόσκρουσης [τα συχνότερα!]), περιτενοντίτιδα αποτιτανωμένη, από τον υπερακάνθιο, τον υπακάνθιο και τον ελάσσονα στρογγύλο, τον υποπλάτιο), συμπτώματα από τη γληνοβραχιόνια άρθρωση (Παγωμένος ώμος, Οστεοαρθρίτιδα, Αντιδραστική αρθρίτιδα, Σηπτική αρθρίτιδα), συμπτώματα από την Ακρωμιοκλειδική άρθρωση (οστεοαρθρίτιδα της ΑΚ-άρθρωσης, ενδεχομένως αρθρίτιδα), τενονταλγία της μακράς κεφαλής του Δικεφάλου.

 

Σε μεσήλικα άτομα και ηλικιωμένους οι πιο συνηθισμένες αιτίες είναι εκφυλιστικές βλάβες του μυοτενόντιου πετάλου ή φλεγμονή του μυοτενόντιου πετάλου, όπως και υπακρωμιακή προστριβή.

Έντονος πόνος του ώμου, ξαφνικής έναρξης, καυστικός χωρίς τραυματισμό αφορά κατά πάσα πιθανότητα αποτιτανωμένη περιτενοντίτιδα.

Οξύς πόνος (με μείωση της κινητικότητας/-της μυϊκής ισχύος) μετά από πτώση αφορά κατά πάσα πιθανότητα ρήξη μυοτενόντιου πετάλου.

Ο παγωμένος ώμος είναι συνηθισμένος σε γυναίκες.

 

Σε νέα άτομα (συχνά γυναίκες) συχνότερα πρόκειται για ασταθή αρθρική κάψα (‘’πολύ μεγάλη’’ κάψα) για την οποία η θεραπεία ονομάζεται γυμναστική.

Αυτοί οι ασθενείς παρουσιάζουν μία δευτερογενή εικόνα πρόσκρουσης ώμου.

Συχνά εμφανίζουν μία γενικευμένη χάλαση των αρθρώσεων.

Οι περιαρθρίτιδες εκδηλώνονται το ίδιο συχνά και σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονται και μαλακά μόρια γύρω από τις αρθρώσεις.

 

Εξετάστε το ενδεχόμενο να οφείλεται σε αρθρίτιδα (αντιδραστική αρθρίτιδα, αρθρίτιδα-Lyme), oστεοαρθρίτιδα, τενοντίτιδα δικεφάλου, θυλακίτιδα, μυαλγία, ρευματική πολυμυαλγία, ριζοπάθειες, αυχενο-βραχιαλγίες, αδυναμία ΑΚ-άρθρωσης (εξ/υπεξ-άρθρημα, οστεοαρθρίτιδα, αρθρίτιδα), κάταγμα χειρουργικού αυχένα βραχιονίου, όγκους (μεταξύ άλλων του πνεύμονα με σκελετικές μεταστάσεις), κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου της ΑΜΣΣ, αναφερόμενο άλγος (referred pain) από τον αυχένα και την ωμοπλάτη, αλλά ακόμη και από εσωτερικά όργανα, όπως καρδιά (έμφραγμα μυοκαρδίου, στηθάγχη)/ πνεύμονες (όγκοι κορυφής)/ ήπαρ/ χοληφόρους πόρους.

 

Διαφορική διάγνωση

Αυχενική ριζοπάθεια (διάχυτη διασπορά του άλγους μεταξύ άλλων και στον ώμο), αυχενική ριζοπάθεια (χαρακτηριστική της νευρικής ρίζας διασπορά πόνου στον ώμο), κακοήθεια (σκελετικές μεταστάσεις στο εγγύς άκρο του βραχιονίου με προέλευση μεταξύ άλλων καρκίνο πνεύμονα), ρευματική πολυμυαλγία.

 

Διερεύνηση

Κατά πρώτο λόγο εξακριβώνεται, αν οι ενοχλήσεις προέρχονται από το

Μυοτενόντιο πέταλο (πρόσκρουση, περιτενοντίτιδα αποτιτανωμένη, υπερακάνθιο, υπακάνθιο/ ελάσσονα στρογγύλο, υποπλάτιο ή οξεία ρήξη μυοτενόντιου πετάλου),

Γληνοβραχιόνια άρθρωση (παγωμένος ώμος, οστεοαρθρίτιδα, αρθρίτιδα),

Ακρωμιοκλειδική άρθρωση (οστεοαρθρίτιδα ΑΚ-άρθρωσης, αρθρίτιδα) ή

από την πρόσθια πλευρά του ώμου εξαιτίας τενονταλγίας μακράς κεφαλής δικεφάλου.

 

Βλέπε το υποκεφάλαιο Σύνδρομο πρόσκρουσης ώμου σχετικά με τις διάφορες δοκιμασίες.

 

Θεραπεία

Σε ασθενείς με πόνους της ωμικής ζώνης χρειάζεται ταχεία πρόσβαση στις μονάδες περίθαλψης και ενεργητική θεραπεία με γυμναστική και παρακολούθηση.

Αυτό είναι σημαντικό, ώστε να μην καταλήξουν σε μακροχρόνια εξέλιξη της νόσου με μείωση της κινητικότητας/ πόνο προσπάθειας, ο οποίος μπορεί μετέπειτα να είναι δύσκολο να υποχωρήσει.

Οι ενέσεις κορτιζόνης στους μυς και γύρω από τους τένοντες προσφέρουν συχνά μόνο προσωρινή ανακούφιση.

 

Η οξεία ρήξη του μυοτενόντιου πετάλου (ο ασθενής μετά από την πτώση αδυνατεί να σηκώσει το χέρι) πρέπει να χειρουργηθεί/ συρραφεί.

Η α/α δείχνει παρεκτόπιση της κεφαλής του βραχιονίου προς το κρανίο.

Συστήνεται εγχείρηση επειγόντως ή μετά από το μέγιστο 3 εβδομάδες και φυσιοθεραπεία με παρακολούθηση.

Η συρραφή μετά από τις 3 εβδομάδες είναι αδύνατη εξαιτίας μυϊκής ατροφίας.

 
Τελευταία ενημέρωση: Σεπτέμβριος 2019